Even lekker persoonlijk en wat dieper dan de gemiddelde blogs. Sinds een langere tijd lijd ik aan een eetstoornis wat er, zoals bij de meesten, simpelweg is ingeslopen bij het lijnen en alleen maar erger werd, totdat het ziekelijk oversloeg naar deze slopende ziekte.
Er is eigenlijk veel te veel te zeggen over deze ziekte. Vooral om het uit te leggen voor de mensen die er nog niet veel kennis van hebben. Ik zal echter een begin maken. Het belangrijkste om te weten, is dat dit géén keuze is. Hiervan genezen is een slopende weg die soms zo onherbergzaam lijkt dat je het op wilt geven; vandaar dat herstel zo lang duurt en soms (helaas) ook uitblijft.
Daarnaast is het psychisch én fysiek. Het zit allemaal in het hoofd wat gevolgen heeft op het lichaam. Je bent ondervoed en functioneert dan ook niet goed meer. Je krijgt aparte trekjes, rare gewoonten en een verdraaid beeld van de werkelijkheid. Normaal zijn is er niet meer bij…
Hoe kom je eruit? Deze vraag heeft geen simpel, eenduidig antwoord. Iedereen ontwikkelt de ziekte door een andere reden; het draait niet om eten. Het is een manier om met bepaalde gevoelens of gebeurtenissen om te gaan. Dit vergt veel werk om uit te pluizen. Wat wel áltijd het geval is: liefde. Liefde geeft steun, een gevoel dat je niet alleen bent. Zonder liefde en aandacht kom je er niet.
Waar ik tot slot heen wil is het belangrijkste: Ik Ben Niet Mijn Ziekte. Ik heb een ziekte (herstellende ervan, gelukkig), maar ik ben ik. Ik ben niet ‘gek’. Er komt vele bij kijken en de weg naar herstel is moeilijk en lang maar het ís mogelijk en een gezond, ‘normaal’ persoon komt ervoor terug. Jij, maar dan weer wat leuker en gelukkiger 🙂
Liefs,
Frédérique
Frolijk met Frédérique 